Al in het Bos van Wallers leidt Mathieu van der Poel de dans (Foto Cor Vos)
Wie anders dan Mathieu van der Poel kon gisteren op de wielerbaan van Roubaix de grootste kei voor de winnaar boven zijn hoofd tillen. De wereldkampioen gaf weer eens een staaltje hard rijden weg waar de verzamelde concurrentie geen vat op had. Opnieuw koos hij voor een lange solo om te laten zien dat hij de sterkste van de dag was. Gesteund door een sterke ploeg kon hij het zich veroorloven op bijna 60 kilometer van de eindstreep in zijn uppie in de aanval te gaan. Vooral op de kasseistroken wist hij stelselmatige zijn voorsprong te vergroten. Om tenslotte met een record gemiddelde van 47,8 km/u de finish te bereiken. De 29-jarige Van der Poel is daarmee de eerste renner sinds Rik Van Looy in 1962 die met de regenboogtrui om de schouders ‘de dubbel’ Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix voor zich op eist. De laatste keer dat een niet-wereldkampioen beide koersen in één jaar won, was ook al zo’n kanjer in de persoon van de Zwitser Fabian Cancellara in 2013. Van der Poel werd daarnaast de eerste renner sinds de Belg Tom Boonen (2008 en 2009) die Parijs-Roubaix twee keer op rij wint.
Het commentaar van wereldkampioen VDP: “Zo’n koersen winnen is niet de normaalste zaak van de wereld. Nooit. Toen ik een kind was, had ik niet durven dromen dat er voor mij zulke dagen zouden aanbreken. Toen ik jonger was, focuste ik me uitsluitend op het veldrijden. Daarenboven maakt de regenboogtrui die ik draag het ook allemaal specialer. Het was echt een coole dag. Ik ben heel blij. Ik weet ook wel dat dit niet eeuwig zal blijven duren. Ik voel me gewoon goed. Al voor een lange tijd. Vandaag was veruit de beste dag van dit voorjaar. Ook de ploeg was echt ongelooflijk goed. Zelfs beter dan vorig seizoen.” Om daaraan toe te voegen: “Ik denk dat het ook een goede beslissing was om nog zondagavond naar Spanje af te reizen. Het maakt me ook altijd wat meer ontspannen dan in België. En ik kon er snel tussendoor nog wat dagen in de zon trainen,” aldus de bruin gebrande winnaar. Aan vooraf plannen maken heeft Van der Poel eigenlijk een broertje dood. “Een plan maak ik nooit vooraf. En al zeker niet voor Roubaix waar een lekke band of een mechanisch defect alles kan doen omslaan. Op uitdrukkelijk verzoek van de collega’s heb ik dit keer hen wel meegedeeld dat ik in Orchies een aanval zou plaatsen. Als je dan onmiddellijk zo’n leuke kloof hebt, krijg je vleugels.” Zijn altijd nuchter reagerende vader Adrie van der Poel analyseert de dominantie van de Alpecin-Deceuninck ploeg: “Ik denk dat je eerst terug kunt vallen op een heel sterk team en alle voorbereidingen die er daarvoor zijn. Dat is nu makkelijk zeggen, maar ze doen dat eigenlijk supergoed. Je moet natuurlijk wel maken dat je zelf de benen hebt, maar ja, die heeft hij. Ja, dan moet je niet teveel tegenkomen, een beetje geluk hebben en alles moet meezitten. Ik denk dat hij wat gerekend heeft. Vorige week 45 km en nu 60 km, dat is qua tijd ongeveer hetzelfde. Het was veel wind in de rug natuurlijk en daarachter had je het geluk dat Jasper Philipsen goed zat.”
De Fiets van MvdP (Foto Joris Knapen)
Op de beslissende momenten in de Helleklassieker zette het Roodhooft team de wedstrijd naar de hand. Eerst werd een vroege vlucht ingerekend onder impuls van een vijftal Alpecin-coureurs met steeds VDP in hun kielzog en soms zelfs de wereldkampioen zelf aan het roer. Oscar Riesebeek was een van de machtige helpers in de ploeg. Onze landgenoot knapte veel van het vuile werk op voordat hij door een lekke band werd getroffen. “Met zo’n goeie kopman wordt ons werk ook inzichtelijk. Je weet dat je meestal uit de problemen blijft als je vooraan meedraait. We hebben bijna altijd de juiste beslissingen genomen.” En ploegmaat Gianni Vermeersch die de sterren van de hemel reed kan dat beamen: “De wind stond in de flank en Oscar reed heel hard. Toen viel de koers al in een beslissende plooi. Op het asfalt keek ik achterom en riep ik in mijn oortje dat we vol moesten rijden. Vanaf toen is de koers niet meer stilgevallen.”
Met nog 13 keisectoren voor de boeg vlamde Van der Poel weg bij de rest. In een mum van tijd reed hij 20 seconden weg van de stevig uitgedunde kopgroep. Eenmaal terug op het asfalt was het gat al tweemaal zo groot. De nog restende kilometers werden een triomftocht voor de wereldkampioen. Tussen dikke rijen toeschouwers genoot hij volop. “Zeker als je via de oortjes hoort dat het gat met de achtervolgers almaar groter wordt.” Het petje van een vrouw die in haar enthousiasme zwaaiend haar hoofddeksel bijna in het achterwiel van de leider ziet verdwijnen zet geen rem op de snelheid van regenboogtruidrager VDP. Die geeft voor het oog van de meerijdende camera zijn Canyon een bemoedigend klopje, zoals een ruiter dat na een succesvolle wedstrijd op de hals van zijn paard doet. De zege in zijn zesde monumentale klassieker is een feit.
wielerspiegel 