105. 1966-1980 Eindhoven Hoe is het met Geert Oosterbosch?

 Geert Oosterbosch wordt in 1968 Brabants nieuwelingenkampioen in Lierop

Geert Oosterbosch levert geregeld een bijdrage aan WIELERSPIEGEL met de verhalen die hij in clubblad ‘In de Waaier’ van TML Dommelstreek publiceert. Maar hoe is het eigenlijk met de oud-coureur, oom van de betreurde Bert Oosterbosch? De wielersport is nog altijd niet uit het leven van de Eindhovenaar weg te denken.

In 1966 neemt Geert Oosterbosch halfweg het wegseizoen een wedstrijdlicentie als adspirant bij de KNWU. Een jaar eerder heeft zijn vader hem op advies van oudste broer Frans ingeschreven voor een dikke banden wedstrijd in het voorprogramma van de Ronde van Maarheeze. “Dat was geen succes, want al snel na de start werd ik gelost. Toch kreeg ik de smaak van het wielrennen te pakken na eerder tot mijn 15e jaar in de PSV jeugd gevoetbald te hebben. Het geld voor mijn eerste racefiets, een Flandria die ik bij het wielersporthuis van Bert Louwers bij ons in Gestel kocht, had ik bijeen gespaard met wat klusjes in de friteszaak van mijn zus.  In mijn eerste seizoen reed ik tien keer bij de eerste tien met als beste resultaat een overwinning in Reusel.” Twee seizoenen rijdt Oosterbosch vervolgens bij de nieuwelingen op een AVH-fiets die hij zich bij Nol van Herk in Meerveldhoven laat aanmeten. Vooral het tweede jaar als nieuweling wordt een topseizoen met zeven overwinningen, waarbij de district kampioenstitel van Brabant Zuid-Oost in Mierlo en zeges onder meer in Hapert, Schijndel en Gemert. “Maar het allermooiste vond ik toch wel dat ik kampioen van Brabant werd in Lierop. Toen nog tegen leeftijdgenoten uit de hele provincie.” Het levert hem een voorcontract op als beginnend amateur bij de paarse tegelploeg Jan van Erp. De vader van Wilhelmina clubgenoot Peter Nijssen weet in 1969 als vertegenwoordiger in huishoudelijke apparaten zijn werkgever Siwa uit Heeze als sponsor voor een amateursponsorteam te strikken met een groep Brabantse renners. “Onze ploegleider Piet Sanders liet in overleg met Cas Vulders, de ploegleider bij Jan van Erp, het voorcontract ontbinden, zodat ik bij Siwa kon gaan rijden. Een prachtige ploeg waarbij we naast de wielerkleding zelfs een voor die tijd uniek uitgaanstenue kregen.” Achteraf heeft Oosterbosch spijt gehad van die overstap. “Dat was geen slimme zet, want al na een jaar stopte Siwa met de sponsoring. Bovendien zat ik in de periode van mijn wilde haren, ging in de wintermaanden flink op stap en werd veel te zwaar. Daardoor kwam ik pas in het naseizoen aan resultaten toe. Maar die waren niet van dien aard dat ik in 1970 een nieuwe sponsorploeg vond.” Hij gaat opnieuw in het clubshirt van Wilhelmina rijden en komt geleidelijk aan weer tot betere uitslagen. Zijn club R en TC Wilhelmina vindt een clubsponsor in Lakspuiterij De Uitkomst uit Geldrop.

 Geert Oosterbosch moet in 1975 in Best in Tilburger Wil van Helvoirt in de eindsprint zijn meerdere erkennen. Achter dat tweetal finishen Henk van Kilsdonk (Mierlo-Hout), Jos Swinnen (Valkenswaard), Tonnie Jansen (Bladel) en Piet van Beurden (Diessen)

Na twee seizoenen besluit Lakspuiterij De Uitkomst door te gaan als grote sponsor van een Nederlands amateurteam met Geert Oosterbosch als vaste kracht tot en met 1977. “In die ploeg heb ik het altijd geweldig naar mijn zin gehad. Later heb ik nog drie seizoenen bij R&B Glas uit Middelbeers gereden. Tot mijn laatste koersjaar werkte ik bij een zonweringbedrijfje en had een paar middagen vrij om te trainen.” In die tijd is Bert Oosterbosch bij zijn oom Geert kind aan huis. Geert brengt Bert in diens jonge jaren de kneepjes van het wielrennen bij die de latere tweevoudig wereldkampioen goed van pas komen. Zelf rijdt Geert als amateur zowat alle Nederlandse klassiekers zonder daarbij een echte hoogvlieger te worden. Zijn beste resultaten zijn een zevental plaatsen bij de eerste tien, onder meer in de Omloop der Kempen, de Ster van Bladel en de Kersenronde, en een derde plaats in een etappe van Olympia’s Tour. “Toch waren die klassiekers niet mijn ding. Het op de kant rijden lag me niet. Mijn motortje was net groot genoeg voor Belgische koersen tot 150 kilometer. In de finale van klassiekers kwam ik altijd wat tekort.” Tot 1980, het jaar dat hij met de wedstrijdsport stopt brengt hij het tot 25 overwinningen en in totaal 63 podiumplaatsen. In 1984 rijdt hij nog een jaartje bij de recreanten en neemt zelfs nog even een amateurlicentie om de man te logenstraffen die beweert dat hem dat op zal breken. “Mijn eerste amateurkoers was dat jaar de Ronde van Duizel. Op moraal en ervaring eindigde ik als negende in een kopgroep van tien man.”  Intussen is Oosterbosch in 1981 zijn oude liefde, de voetbalsport, weer op gaan pakken en krijgt een baan als postbesteller. Bij de Eindhovense clubs Groenewoud, Unitas en Tivoli speelt hij tot zijn 39e in de vaandelteams. Hij behaalt zijn bondsdiploma Oefenmeester 3 en traint drie seizoenen lang de spelers van Tivoli. Zijn zoon Erwin klimt op de racefiets en later ook dochter Sandra, zodat toch het wielrennen weer de boventoon gaat voeren in huize Oosterbosch. Wekelijks bezoeken pa Geert en ma Els een jaar of acht wedstrijden overal in het land. Op 50-jarige leeftijd besluit Geert zelf weer wedstrijden te gaan rijden bij de BWF in West-Brabant. Nu hij alweer een paar jaar in de VUT is pikt hij nog geregeld een wedstrijdje mee bij de Masters 50+.

 Nederlands kampioen bij de Masters 60+ in 2012

Dat het hem nog goed afgaat bewijst hij in 2012 door in Honselersdijk de nationale kampioenstitel bij de 60-plussers te veroveren. Datzelfde jaar eindigt hij op het WK in het Oostenrijkse Sankt Johann als 13e, een jaar later finisht hij daar als negende. “Er zit dus nog vooruitgang in,” zegt hij lachend. “Ik fiets nog altijd net als vroeger voor mijn plezier. Een paar keer per week rijd ik met een groepje van een man of acht een grote ronde van 70 tot 80 kilometer richting Weert en Stramproy.” De liefde voor de wielersport zit Geert Oosterbosch nog altijd in het hart gebakken.