Paul van Schalen voert in 2008 het peloton aan en zal uiteindelijk als winnaar uit de strijd tevoorschijn komen in de in ere herstelde Ronde van Valkenswaard (Foto Theo van Sambeek)
De naam van Schalen klinkt iedere doorgewinterde wielerkenner bekend in de oren. Vijftig jaar geleden was Leo van Schalen uit Lierop een van de pionnen in de blauwe amateurploeg van Acifit Accu’s die door Piet Liebregts naar tal van successen werd geleid. Leo van Schalen verhuisde na zijn huwelijk naar Heeze, waar zoon Paul, een van de drie fietsende zonen, geboren werd. Als postbode kwam Leo later met zijn gezin in Bakel terecht. Daar in de Peel roken de jonge Van Schalen brothers Dirk, Paul en Roel aan de wielersport en klommen evenals hun vader op de racefiets. Paul vroeg pas op negentienjarige leeftijd zijn eerste wedstrijdlicentie aan, maar mocht zich enkele jaren later bij de sterkste Nederlandse wieleramateurs rekenen.
De erelijst van Paul van Schalen als amateur mag er zijn. In 1998 had hij een prachtig seizoen in de ploeg van Foreldorado-Golff met onder meer etappezeges in de Ster der Beloften en de Ronde van Thüringen U23. Zijn kwaliteiten als hardrijder bewees hij met de proloogzege in Olympia’s Tour. Het leverde hem een contract op bij Bankgiroloterij-Batavus. Het waren weliswaar niet de meest bekende profteams waarin Van Schalen aan de competitie deelnam, maar het neemt niet weg dat hij in het profpeloton zijn mannetje goed stond. Zo won hij de Ster van Zwolle en een etappe in de Spaanse Prueba Challenge Costa Brava, beide in 2000. Een teken dat hij al vroeg in het wegseizoen in vorm was. “Gewoonlijk overbrugde ik de wintermaanden op de mountainbike en met fitnessen,” vertelde hij me een paar jaar daarvoor. Vier seizoenen reed hij succesvol in het AXA Cyclingteam. In 2002 won hij een etappe en het eindklassement in de Ronde van Midden-Brabant, in 2004 de Noord-Nederland Tour, een jaar daarna was Van Schalen de beste in Veenendaal-Veenendaal, in de Ronde van Noord-Holland en voor de tweede keer boekte hij de eindzege in Midden-Brabant. In 2007, in de outfit van het Ubbink-Syntec Cyclingteam won hij een etappe in het OZ Wielerweekend. Ook in dat seizoen toonde hij zich de beste in de koninginnenrit van Olympia’s Tour door het Zuid-Limburgse heuvelland en een jaar later scheelde het maar weinig of hij herhaalde die prestatie. In Buchten was alleen Jeroen Boelen met zijn snellere sprinterbenen hem de baas.
Vooral ook in de Zuid-Oost Brabantse criteriums was de regionale coureur een grote slokop. Al in 1998 werd hij eindwinnaar van het Rabobank Kempenpers Klassement waarin hij een jaar eerder achter Bergeijkse Anthony Theus ook al eens tweede was geworden. Toen al behoorde Van Schalen bij Nederlands beste eliterenners zonder contract. In 2008 liet hij op 36-jarige leeftijd bij herhaling zien dat hij nog lang niet versleten was. Na zich voor eigen publiek in Bakel onder meer tot districtskampioen van Zuid-Oost Brabant bij de elite gekroond te hebben was hij heer en meester in het Kempenklassement. Niet minder dan vijf etappes trok hij in het shirt van B&E Koopmans of in de groene Baby-Dump klassementleiderstrui naar zich toe. In Oirschot, Hilvarenbeek, Hapert, Valkenswaard en Veldhoven was hij ver uit de sterkste en in Riethoven klasseerde hij zich als tweede in zowel de tijdrit als het criterium. Het was vaak indrukwekkend hoe Van Schalen het peloton zijn wil op legde. Herhaaldelijk zette hij met een one-man-show de wedstrijd naar zijn hand. In 2009 zou hij in de regiowedstrijden op het appèl ontbreken. ‘Als fietskoerier bij Tour de Ville in Eindhoven zit ik 3 dagen per week op de fiets en legde tot februari dagelijks 150 tot 200 kilometer af. Ik denk dat ik bij de elite wel weer mee zou kunnen als ik serieus ging trainen. Maar de zin is er gewoon niet meer. Ik weet intussen van mezelf wel hoe goed ik ben, “ liet hij weten. De hardrijder vond het genoeg geweest. Van Schalen had nooit spijt van de keuze die hij voor de wielersport maakte. “Ik heb veel van de wereld gezien. Op al die plaatsen was ik niet geweest als ik was blijven voetballen. Niet dat dat het allerbelangrijkste doel van je sport moet zijn, maar het is toch wel een leuke bijkomstigheid.”
wielerspiegel 